Όσα δε διάβασα στα βιβλία για την εμμηνόπαυση

Με την μητέρα μου, μια στοργική, λιγομίλητη γυναίκα, έχω μαλώσει ελάχιστες φορές.

Υπήρξε όμως ένας καβγάς που η ανάμνησή του με ταράζει ακόμη και σήμερα. Ήταν από κείνους τους καβγάδες που σε ραγίζουν, που θες χρόνο να επουλωθείς.

Εγώ στην εφηβεία, η μητέρα μου στην εμμηνόπαυση.
Εμένα να μη με χωράει η γη κι εκείνη να έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της!
……….
Και ο καιρός έχει γυρίσματα.
Ο θεράπων γυναικολόγος βεβαιώνει την είσοδό μου στην εμμηνόπαυση και η κόρη μου; στην εφηβεία!

Ενημερώνομαι για τις αλλαγές που θα συμβούν.
Νόμιζα πως τις γνώριζα από αυτά που είχα ακούσει ή διαβάσει. Αυτό όμως που δε γνώριζα και δεν είχα, σε καμιά περίπτωση, προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσω, ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου θα ερχόμουν αντιμέτωπη με τον φόβο του θανάτου.

Τις αλλαγές τις επιδιώκω στη ζωή μου. Διότι μπορεί, με κάθε αλλαγή, να πενθώ για το παλιό που χάνεται αλλά ο οίστρος της γέννας του καινούργιου, ο πανηγυρισμός για την είσοδο του νέου, είναι αυτό που διακαώς αναζητώ στις αλλαγές και με κάνει να μη τις φοβάμαι.
Η διακοπή της έμμηνου ρύσεως και το πέρασμα στην εμμηνόπαυση είναι μια τεράστια αλλαγή που έχει έναν θάνατο, ένα τέλος. Αλλά αντί γεννήσεως νέου, έχει τις ρυτίδες, το μεγάλωμα, το πλησίασμα στον θάνατο! Μακάβριο, το ξέρω.
Αλλά εγώ έτσι τη βίωσα την εμμηνόπαυση. Μαύρη και φλατ. Σα λίμνη που ζέχνουν τα στάσιμα νερά της.

Κι όλα τα συμπτώματα, στα κόκκινα.
Εξάψεις. Καμιά βουτιά δε μπορούσε να με δροσίσει.
Ταχυκαρδίες. Ώρες, ώρες νόμιζα πως η καρδιά μου θα βγει και θα το σκάσει από το σώμα μου.
Αϋπνίες. Στην αρχή ξυπνούσα μετά από 3 ώρες ύπνου, στη συνέχεια απλά δε κοιμόμουν.
Ήταν λες και ζούσα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ένιωθα πως η ζωή με προσπερνούσε και γω προσπαθούσα να αγκιστρωθώ στο τώρα, στην καθημερινότητα, να μη σπάσω, να μη καταρρεύσω.
Το μόνο που έβλεπα ήταν οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου.
Άρχισα να μην ελέγχω το σώμα μου, να μην ελέγχω το βάρος μου. Εγώ, που, με λίγη προσπάθεια, μπορούσα πάντα να έχω το σώμα που επιθυμούσα, κάθε φορά. Με χρησιμοποίησα ως subject και δοκίμασα τα πάντα. Έκανα HIIT -High Intensity Interval Training, SIT- Spreed Interval Training, Long Distance Runnings, HIFT- High Intensity Functional Training, Cross training, γιόγκα. Έκανα Δίαιτα, πήρα Συμπληρώματα.
Και τα αμφισβήτησα όλα.
Άρχισα να μη νιώθω επιθυμητή. Πως πάει τέλειωσε, παύω να είμαι γυναίκα πλέον.
Οι φίλοι μου ανησύχησαν. Και γω για μένα.

…….
Συνηθίζω να πάω στη δουλειά μου περπατώντας.
Το καθημερινό περπάτημα δίπλα στη θάλασσα έχει συμβάλει τα μάλα στο οικογενειακό ταμείο εξοικονομώντας τα χρήματα που θα έδινα στους γιατρούς της ψυχής.

Εκείνο το πρωινό ήταν ένα πρωινό δύσκολο. Άυπνη, πρησμένη, δύσθυμη. Κατεβαίνω στην παραλία σχεδόν παραπατώντας από την αϋπνία.
Κάπου στη μέση της διαδρομής συνειδητοποιώ ότι δεν έχω δει ακόμη το χρώμα του ορίζοντα. Δε ζω. Επιβιώνω απλώς.
Και κοκαλώνω. Και εξοργίζομαι με τον εαυτό μου. Και αρχίζω να μου βάζω τις φωνές. Που μου επέτρεψα να τα βλέπω όλα μισοάδεια, που δε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή ότι όταν έχω εξάψεις και κοκκινίζουν τα μάγουλά μου είμαι αστεία κι όχι για λύπηση, η καημένη! Που έχασα την αυτοαγάπη μου. Που πάει καιρός από τη τελευταία φορά που μου είπα μια καλή κουβέντα. Που με μαστιγώνω και με τιμωρώ όταν γνωρίζω πολύ καλά πως το σώμα όπως και η ψυχή για να είναι σε καλή φόρμα θέλουν το ταχτάρισμά τους. Θέλουν λαχτάρα κι επιθυμία όχι βία και πρέπει. Που έχασα το χιούμορ μου κι έχω αρχίσει να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι.
Και με είπα βαρετή.
Και τσαντίστηκα.
Αλάφιασα με το βαρετή.
και της είπα (της εμμηνόπαυσης) ή εγώ ή εσύ, καλή μου.
Και την τσαλάκωσα. ναι, την τσαλάκωσα. Από κείνη τη μέρα όλα τα συμπτώματα άρχισα να τα βιώνω ηπιότερα κι ως διά μαγείας άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους πιο αραιά και με μικρότερη ένταση.
Ξανάρχισα να βγαίνω τις Παρασκευές με τις φίλες μου. Να ταξιδεύω με την κολλητή μου και την οικογένειά μου. Να ευγνωμονώ τον άνθρωπο μου που όλον αυτόν τον καιρό στωικά περίμενε να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Άρχισα να καταλαβαίνω πως τις εφηβικές εντάσεις της κόρης μου μπορώ να τις αποσβένω άνετα και να βλέπω την αστεία πλευρά της εφηβείας.
Και ψήλωσα! Σήκωσα ανάστημα, έγινα πιο δυνατή. Σα να πάτησα πιο γερά στα πόδια μου.
Άρχισα να γελάω και πάλι. Να τα βλέπω πάλι μισογεμάτα. Με συγ-χώρεσα, αφού άρχισα να ξαναμπαίνω στα ρούχα μου κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Ίσαμε που μου έρχεται καμιά φορά να φωνάξω viva εμμηνόπαυση, μου αρέσει αυτή η αλλαγή που έγινε μέσα κι έξω μου.
Τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι και ξυπνάω με την σκέψη της μητέρας μου που όλον αυτόν τον καιρό με δρόσιζε με τα λόγια της και με μαλάκωνε με την κατανόησή της.
Πόσες φορές της έχω ζητήσει να με συγ-χωρέσει για εκείνον τον καβγά!
Και κάθε φορά η ίδια απάντηση: μαλώσαμε αγάπη μου γιατί δε χωρούσε η κάθε μια στα μπατζάκια της αλλά ακόμη κι έτσι εσύ πάντα θα χωράς στην αγκαλιά μου. Και συγ-χωριόμαστε κουρνιάζοντας η μία στην αγκαλιά της άλλης.